‎” در افغانستان، زمانی که 70 درصد از پارلمان قبیله‌ای کشور پس از طالبان خواستار احیای سلطنت مشروطه ظاهرشاه بودند، زیرا مردم او را حتی در سنین پیری، نماد و منبع وحدت ملی می‌دیدند، دولت آمریکا این ادعای ملی و این حق حاکمیتی را انکار کرد. با تحمیل یک ساختار غیراصیل غربی بر جامعه ای با سنت ها، هنجارها و ابزارهای حکومتی خود، نتیجه فساد، هرج و مرج و فروپاشی دولت بود. این یک اشتباه ویرانگر بود که عواقب آن را امروز می بینیم.”
این نه امنیت را برای آمریکا به همراه داشت و نه در دفاع از ارزش های شما موفق بود. امروز بار دیگر حملات تروریستی از قندهار راه اندازی شده و زنان بار دیگر در کابل به بردگی گرفته می شوند. زیرا اگرچه اهداف آمریکا ممکن است با نیت خوبی بوده باشد، اما ناتوانی در گوش دادن به صحبت‌های افغان‌ها، آن را به سمت جهنم سوق داد که با همان نیت‌های خوب هموار شده بود.
تنها چند سال بعد در عراق، استکبار و جهل نخبگان سیاسی واشنگتن، منافع ملی و حاکمیت عراق را تحت سلطه منافع کوچولوها و فرقه‌ای قرار داد که نه تنها نتوانست کشور را متحد کند، بلکه آن را بیشتر تقسیم کرد. شهروندان عراقی مجبور شدند قبل از آن که خود را به عنوان شهروندان دريك سطح ، يك ملت، نه به عنوان عراقی، بلکه به عنوان عضوى ازيك فرقه مذهبی، قومی یا قبیله ايى
و فراموش نکنیم که همه اینها با نیروی نظامی انجام شد. بگذار خودم را روشن کنم. این اشتباه نباید در ایران تکرار شود و من طرفدار آن عده معدودی رادیکالی که ممکن است از آن دفاع کنند – ایرانی ها یا آمریکایی ها – نمی ایستم.

In Afghanistan, when Seventy percent of the country’s post-Taliban tribal parliament wanted to restore the constitutional monarchy of Zahir Shah because his people saw him, even in his old age, as a symbol and source of national unity, the American administration denied this national claim and this sovereign right. By forcing an inauthentic Western construct on a society with its own traditions, norms, and means of governance the result was corruption, chaos, and collapse of the state. It was a devastating mistake, the consequences of which we continue to see today. ⁦‪‬⁩
This did not achieve security for America, nor was it successful in defending your values. Today, terrorist attacks are once again launched from Kandahar and women are once again enslaved in Kabul. Because although America’s aims may have been well intentioned, the failure to listen to Afghans led it down a road to hell, paved with those very same good intentions.
Only a few years later in Iraq, Washington’s political elite’s arrogance and ignorance subjugated Iraqi national interests and sovereignty to small-minded, sectarian interests that not only failed to unite the country but further divided it. Citizens of Iraq were forced to see themselves not as Iraqis first and foremost but as members of their religious sect, their ethnic group, or their clan before seeking themselves as co-equal citizens of their nation.
And let us not forget that all of this was brought about with military force. Let me make myself clear. That mistake should not be repeated in Iran, and I will not stand for those radical few who might advocate it— Iranians or Americans.